Ilu migrantów odesłały państwa UE? Podano dane

Europosłowie chcą, aby przyszła unijna strategia w sprawie odsyłania imigrantów chroniła prawa podstawowe i priorytetowo traktowała dobrowolne powroty.

"Istnieje wiele luk i niedociągnięć w polityce UE dotyczącej odsyłania imigrantów" – zauważył Parlament Europejski w przyjętej w ub. roku rezolucji w sprawie wdrożenia dyrektywy powrotowej. Określa ona wspólne normy i procedury w odniesieniu do powrotów obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających w UE.

Z jakich powodów odmówiono im wjazdu?

W 2020 r. odmówiono wjazdu do UE 137 840 osobom. Głównymi przyczynami były brak odpowiedniej dokumentacji uzasadniającej pobyt (41 proc.), uznanie za zagrożenie (18 proc.) lub brak ważnej wizy lub zezwolenia na pobyt (9 proc.).

W tym samym roku państwa członkowskie UE wydały 396 400 decyzji nakazujących powrót imigrantów do krajów docelowych, co jest najniższym wynikiem od 2013 roku. Jednakże w praktyce mniej niż jedna piąta obywateli państw trzecich została odesłana z powrotem.

Europarlament zauważa, że zbyt krótkie terminy na dobrowolne opuszczenie kraju oraz nakładanie zakazów wjazdu mogą całkowicie uniemożliwić opuszczenie kraju. Europosłowie zaapelowali do państw UE o ustalenie odpowiednich terminów na wyjazdy i podejmowanie decyzji o zakazie wkraczania na ich terytorium w odniesieniu do poszczególnych przypadków.

Holenderska europosłanka Tineke Strik odpowiedzialna za przeprowadzenie rezolucji przez PE, zadeklarowała, że skuteczna polityka w zakresie powrotów powinna opierać się nie tylko na odsetku powrotów, ale także na przyjrzeniu się losowi tych osób po ich powrocie do państwa docelowego.

Algieria, Maroko, Albania

Osoby, którym najczęściej nakazywano wyjazd w 2020 r., pochodziły z Algierii, Maroka, Albanii, Ukrainy i Pakistanu.

Przepisy dotyczące powrotów priorytetowo traktują powroty dobrowolne, czyli opuszczenie UE z własnej woli, a nie przymusowe wyjazdy. Według Frontexu w 2020 r. 59 proc. wszystkich powrotów było dobrowolnych.

Jednak niektóre państwa UE regularnie odmawiają lub skracają termin dobrowolnego wyjazdu, na przykład jeżeli imigrant został zatrzymany lub gdy istnieje podejrzenie, że uciekłby z miejsca swojego pobytu.